After one rough year I'm home again

ในที่สุด เวลาที่รอคอยก็มาถึง หนึ่งปีที่มีทั้งสุขและทุกข์ก็ได้ผ่านพ้นไป เรียกได้ว่าผ่านไปได้ด้วยดี 

กลับมาแล้ว สู่ดินแดนบ้านเกิด สู่ครอบครัวอันเป็นที่รัก รักพ่อและแม่ และตอนที่นั่งเครื่องกลับคือคิดถึงพ่อแม่จริงๆ คิดถึงมากๆ คิดว่าบลูอาจจะไม่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ถ้าไม่มีเขาสองคน บลูอาจจะใช้เงินเยอะและฟุ่มเฟือยไปบ้างโดยในตอนที่ใช้นั้นอาจจจะไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อกลับมาแล้วจึงได้เห็นว่าเขาทั้งสองทำงานหนักมากๆ กว่าจะได้มาซึ่งถึงบลูทุกวันนี้ ทุกบาททุกสตางค์ที่บลูใช้เป็นหยาดเหงื่อของเขา บลูอาจจะทำให้เขาเหนื่อย แต่บลูเชื่อว่าเขาจะไม่ท้อ บลูสัญญาว่าจะซื้อของน้อยลง 

ประหยัดเยอะๆ และจะเป็นเด็กดีของพ่อแม่ตลอดไป  <3

รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจของลูกทำให้แม่มีกำลังในทุกวันนี้

รอยยิ้มแห่งความสุขของแม่ก็ทำให้ลูกเองนั้นมีกำลังใจเช่นกัน